ในวันที่ใจมืดหม่น วันที่ชีวิตหลงทางมาไกล ในวัน ที่ใจวุ่นวาย ยิ่งทำให้คิดถึงบ้านเรา จากมาตั้งนาน ไกลแสนใจ เมื่อไรความฝันจะเป็นจริง หรือที่ฝันใฝ่ไม่มีจริง เข้าใจว่าคนทุก คน ย่อมมีเหตุผลของการเดินทาง แต่ใจฉันยังอ้างว้าง เมื่อสิ่งที่หวังนั้นยังไกล หนึ่งใจล่องลอย กลางผู้คนที่ก็ไม่รู้ใครเป็นใคร หนึ่งใจที่ยัง ต้องเดินไป เมื่อ ไรที่ล้มยังคิดถึงพ่อ เมื่อไรที่ท้อยังคิดถึงแม่ และยังทำตามคำสัญญา ชีวิตเมื่อทำได้ตามความฝัน วันนั้น ฉันคงได้กลับ เอาฝันนั้นไปฝาก. . . ปลิว ไปตามกระแสใจคน ยังเคว้งคว้างและไร้จุดหมายมืดมน ความจริงใจสุดท้ายไม่มี ความหมาย โลกที่มันลวงหลอก มันช่างโหดร้าย หรือมันอาจเป็นโชคชะตา ที่ฟ้าได้กำหนดเอาไว้ และยังคงคิดถึงพ่อ เมื่อไรที่ท้อยังคิดถึงแม่ และ ยังทำตามคำสัญญา ชีวิตเมื่อทำได้ตามความฝัน วันนั้น ฉันคงได้กลับ เอาฝันไปกราบเท้า แม้หนทาง มันจะยังห่างไกล ฉันจะไม่ถอดใจ วันนั้นต้องเป็น . . . จริง ในวันที่ใจมืดหม่น วันที่ชีวิตหลงทางมาไกล แต่ใจฉันยังสู้ไหว จะเหนื่อยแค่ไหนยังเดินต่อ สิ่ง ที่ฝันใฝ่อาจเลื่อนลอย แต่ว่าความหวังยังยิ่งใหญ่ หนึ่งใจที่ยังต้องเดิน ไป . . .
วันจันทร์ที่ 5 กันยายน พ.ศ. 2554
ทางกลับบ้าน
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น